week 2

Ik merk wel dat het me pijn doet. Ik sta bij de kindjes van 2/3 jaar oud en we hebben een jongentje van 3 die autisme heeft. Ik zal hem Pieter noemen. Pieter komt sochtends om 9 uur beginnen en stopt niet met huilen of schreeuwen tot dat hij naar huis gaat. De begeleiders daar weten niet waarom hij huilt of wat ze moeten doen. In Nederland heb ik wel veel geleerd over hoe ik met autisme moet omgaan en wat ik kan doen om alles makkelijker te maken. Pieter krijgt te veel prikkels binnen. Als het rustig is dan is hij rustig. Ik nam hem mee omdat hij zo aan het krijsen was en we gingen liedjes zingen. Wat was hij vrolijk! Dat maakt mij al blij maar zodra er dan 20 hyper kindjes binnen komen rennen gillen spelen. Is het heel snel voorbij. Het huilen begint weer. Hij heeft echt 1 op 1 begeleiding nodig.

----

Ook irriteer ik me aan hun 'straf' 1 begeleider geeft ze altijd hun zin. Ik noem haar S en het kindje T. T is een kindje die echt straf moet krijgen want anders blijft hij je uitdagen en je grens zoeken maar zodra hij zn zin niet krijgt wijst hij naar de studenten. T. was 2 andere kinderen aan het slaan en schopte er een in zijn gezicht. Ik heb hem gepakt en rustig uitgelegd van dat doen we niet. Je krijgt een time out.
T. begint te schreeuwen en te janken natuurlijk, maar dan is het ook begeleider S. roepen want zo krijgt hij zijn zin. Dan is het aah kom maar. en voor dat je het weet heeft hij weer een ander kindje pijn gedaan en zit ie naar je te lachen.